… vervolgens zullen wij, de levenden, de overlevenden, tegelijkertijd samen met hen worden WEGGERUKT in wolken, tot ontmoeting van de Heer in de lucht. En zó zullen wij altijd samen zijn met de Heer.

GA VOOR HET HELE ARTIKEL NAAR RUBRIEK AiA WEETJES

In vers 35 somde Paulus al een klimmende reeks van omstandigheden op (van verdrukking tot zwaard), die beogen ons te scheiden van de liefde van Christus. Maar het is onmogelijk. Want in dat alles zijn we zelfs nog méér dan overwinnaars. We delen immers op voorhand in een overwinning waarvoor Hij die ons liefheeft, zelf garant staat.

In deze verzen wordt de opsomming van vers 35 nog veel verder uitgebreid. De grootste contrasten die we kennen (dood en leven, hoogte en diepte) worden inbegrepen. Maar ook de onzienlijke wereld (engelen, krachten) of wat zich boven ons bevindt (overheden) wordt er in betrokken. Ongeacht of dat nu tegenwoordige of toekomende zaken betreft.

En mocht er nog iets buiten deze opsomming vallen, dan voegt Paulus er aan toe: “nog enig ander schepsel”. M.a.w. helemaal niets is ooit bij machte ons te scheiden “van de liefde GODS in Christus Jezus”. GODS liefde is alomvattend en onvoorwaardelijk. En daarom overwint die liefde alles!

Sommige omstandigheden roepen om actie. Wanneer het bijvoorbeeld in ons vermogen ligt om een ander te helpen. Maar hoe vaak gebeurt het ook niet, dat mensenarmen gewoon te kort zijn. We zouden misschien wel willen, maar we kunnen niets doen.

Het is in zulke omstandigheden dat het alle verschil in de wereld maakt, de GOD te kennen. Iemand die alles in zijn hand heeft. Zonder GOD kun je wellicht berusten in het (nood)lot. In het besef dat er toch niets aan te doen is. Dat alle goede bedoelingen ten spijt, onze pogingen tot mislukken zijn gedoemd. Daarin berusten is slechts negatief. Fatalisme. Het staat mijlen veraf van diepe vrede en vertrouwen.

Vrede en vertrouwen zijn gebaseerd op het besef dat alles, wat er ook gebeurt, onder volmaakte controle is. Dat er niets voor niets plaatsvindt. En dat Degene die de hele wereld, en dus ook mijn kleine leventje, in zijn machtige hand houdt, geen fouten maakt. Nooit. En dat zijn weg de beste is. Altijd! Geen gedachte zo rustgevend als deze. Daar kun je mee inslapen. Welterusten…

Paulus zet in deze verzen het lijden van de tegenwoordige tijd tegenover de heerlijkheid die zal komen. Daarbij denkt hij niet alleen aan het lijden als gelovigen (:17), maar ook aan het lijden van heel de vergankelijke schepping (:20). Stel u voor dat we al het lijden, de tranen, moeiten, pijn en al het verdriet van elk schepsel zouden leggen aan de ene kant van de balans. Zou de optelsom daarvan geen immens gewicht opleveren?!

Maar wacht even. Aan de andere kant van de weegschaal legt Paulus de toekomstige heerlijkheid. Hoe verhouden die twee zich tot elkaar? Is er evenwicht? Nee, verre van dat, zegt Paulus triomfantelijk. Het tegenwoordige lijden is zelfs “niet waardig” vergeleken te worden met de toekomende heerlijkheid. Het is als een pluisje tegenover een granieten rotsblok.

Paulus bagatelliseert het lijden niet maar hij relativeert het. Het lijden nu, hoe zwaar ook, is slechts tijdelijk. De heerlijkheid die daarentegen komt, is blijvend. Onvergankelijk. Dit is geen kwestie van voelen, maar van rekenen. Rekenen op Gods belofte. Dát legt gewicht in de schaal!